კაცობრიობის ისტორიაში შემოანათა შენმა შუქმა. ჰატიჯას გამოემშვიდობე და ჰირას
მაღაროში განმარტოვდი. გადიოდა დღეები, საგზალი გამოგელია და უკან მობრუნდი,
ჰატიჯამ ხელმეორედ გზა დაგილოცა… „იგი ხომ არასდროს გსაყვედურობდა“…
უკვე მოახლოვებული იყო დაბადება და ცათა კარები შენთვის გაიხსნა. დიადმა
ღმერთმა “იკითხე“ ამ ბრძანებით უმძიმესი ტვირთი გატვირთა და დაგევალა ღვთის
სახელით ადამთა მოდგმის ჭეშმარიტების წასაკითხად დაპატიჟება.
სახლში დაბრუნდი და ჰატიჯას საფარველის დაფარება სთხოვე!
მან სიყვარულითა და თანაგრძნობით დაგფარა და დაგამშვიდა ისე, როგორც წინათ.
შეშფოთებული იყავი იმით, რაც ხდებოდა შენს გარშემო. წმ. ჰატიჯამ შეეცადა შენს
დამწყნარებას, „დიადი ღმერთი არავის ამარად დაგტოვებს, ვინაიდან მუდამ იცავ
ნათესავთა უფლებებს, უსახლკაროთ იფარავ, უპოვართ მუდამ გვერდში უდგახარ,
სტუმართ მოყვარე ხარ, გაჭირვებულებს დახმარების ხელს უწვდი“…
შემდეგ თავის ძმისშვილთან ვარაყასთან წაგიყვანა.
მან გულდასმინ მოგისმინა, შემდეგ კი ამ თემის შუამავლობა გახარა. ამავდროულად
ეს იმის მაუწყებელიც იყო, რომ ამ გზაზე შენ უამრავ სიძნელეებს გადააწყდებოდი.
ჰატიჯა კი, მუდამ მხარში გედგა. შენ იგი, სიკვდილის შემდეგაც ვერ დაივიწყე,
ერთგულებისა და მადლიერების გრძნობა იყო ამის საბაბი… აიშა ხომ მუდამ კეთილი
შურით იყო გამსჭვალული ჰატიჯას მიმართ…
ბიძა ებუ თალიბი, რომელმაც დიდი თანადგომა გამოგიცხადა ამ გზაზე, რომლისთვის
მრავალჯერ შესთხოვე ღმერთს იმისთვის, რომ ჭეშმარიტებას ზიარებოდა, მაგრამ ეს
ბედნიერება არ ერგო მას წილად, თუმცა დიადმა ღმერთმა მისგან წმ. ალი გაჩუქა.
ყველა მუსლიმს რაღაც განსაცდელი შეხვდება ამ გზაზე. ზოგი თავს შესწირავს, ზოგი
ქონებას, ზოგიც კი საყვარელ სამშობლოს იმისთვის, რომ დაამტკიცოს თავის
გულწრფელობა.
რა არ გადაგხდა თავს, ალლაჰის საყვარელო შუამავალო!
ბოლოს ყურეიშლებმა ისიც იკადრეს, რომ სიკვდილის განაჩენი გამოგიტანეს. სწორედ
ამ დროს, როცა არავინ არავის ინდობდა მუსლიმები მედინაში გააგზავნე, შენზე
მობარებული ამანათები წმ. ალის თავიანთ პატრონებზე დასაბრუნებლად დაუტოვე
და ებუ ბექირ სიდდიყის ერთად მედინასაკენ გაეშურე…
ისინი შენ გელოდებოდნენ, როცა დავახშმებულ მთვარესავით გამოჩნდი ვედას
მთაზე.
შენი პირველივე საქმე მთელი კაცობრიობისთვის ჭეშმარიტ გზად მეჩეთის აგება იყო.
უმალ 186 ოჯახი მედინის მკვიდრთა ძმად დაადგინე, რომელნიც უმწეობას
გადაარჩინე, რომელთაც ყველაფრი მექაში მიატოვეს, რათა თავინთი რწმენა
გადაერჩინათ. მედინას მკვიდრნი იმდენად დიდებულნი იყვნენ, რომ თავიანთ
გაჭირვებასა და უმწეობას არაფრად თვლიდნენ, ყველაფრის მიუხედავად ძმობა
გამოუცხადეს თითქოს ბედმა გაუღიმა. მათ გაუნაწილეს თავინთი სარჩო-სანოვაგე და
თავინთი სახლ-კარი. ამდაგვარ ხალხს, რომელნიც უწყოდნენ ამ დიად ფასს, დიადმა
ღმერთმა ენსარები ე.ი. დამხმარენი შეარქვა და წიგნში მუჰაჯირების ე.ი.
ემიგრანტების შემდგომ წარღვნამდე პატივით მოსახსენებელ საფეხურზე დაადგინა.
მაშასადამე, ასეთნაირად ჩაიწერა ჩვენს ისტორიაში მუჰაჯირები და ენსარები,
რომელთაც გაჭირვების, ზეწოლისა და მუქარის მიუხედავად, სამარადჟამო
სამყოფელი არჩიეს წუთი სოფელს.
და დღეს ჩვენ ამ ეპოქის მუსლიმები დიადი ღმერთის წყალობას ვსასოებთ.
შენი უპირველესი მოხმობა ხომ მშვიდობა იყო, ყველას გარშემო შემოკრეფაზე
იღწვოდი. თუმცა ყურეიშელების წახალისებიდან გამომდინარე, ზოგი ფარისეველი
ყველანაირ ზღვარს გადავიდა, მათ გადაწყვიტეს შენი ჩიხში შემწყვდევა, ზურგში
მახვილის ჩაკვრა და ასეთნაირად ისლამის ნათელის ჩაქრობა.
განსაკუთრებით ყურეიშელი წარმართები, რომელნიც თქვენმა გამოძევებამ ვერ
დააკმაყოფილა, თქვენგან მიტოვებული ქონების გაყიდვა და ამ ფულით ჯარის
შეკრება გადაწყვიტეს… მექადან ქარავანი გააგზავნეს… შენ მათ უკან მოვრუნებას
ელოდებოდი, ვინაიდან ღვთის ბრძანება, რომელიც უკვე დაწერილ იყო, მათთვის
ჭკუის სწავლებას ისახავდა მიზნად.
ერთი მუჭა მორწმუნენი რიცხობრივად სამჯერ უფრო მეტ მოწინააღმდეგეებს
შეერკინათ, რომელნიც ღვთის ნებითა და შეწევნით ბედირის ჭის შემოგარენში
დაამარცხეს.
ამის შემდეგ ბრძოლა, საათის ქანქარასავით, ხან მარჯვნივ გადაიხარა და ხან
მარცხვნივ. თუმცა დიადმა ღმერთმა ბოლოს ისეთი გამარჯვება გარგუნა წილად, რომ
უკვე ერთი პერიოდი დაიხურა, ახალი პერიოდი გაიხსნა. უკვე აღარ არსებობდა
ემიგრაცია, ჭეშმარიტება გამტკიცდა, ჭეშმარიტების გზაზე თავგანწირვა და ისლამის
შესაბამისად ცხოვრება და ცხონება იყო მხოლოდ.
ფინალი ხომ დიდებული აღმოჩნდა. ვედას ჰაჯობის დროს 120 ათას საჰაბეს
გამოუცხადე ისლამის პრინციპები, რომელსაც დღესაც კაცობრიობის ჰორიზონტზე
განლაგებულ ყველაზე ძვირფას ფასეულობებად მივიჩნევთ. იმ დღეს შენ ფეხქვეშ
მოიქციე ადამიანთა უმსგავსო და სასირცხო ქმედებები, რომლების დღესაც
კაცობრიობის გლობალური ბრობლემებია, რომელიც დღესაც ვერ ჩამოვიხსენით…რის
გამოც ძალიან გვრცხვენია. დიადო ღმერთო! მოგვმადლე ძალა შენი ნების
აღსრულებისა, ძალა, შენს მიერ წარმოგზავნილი მუჰამმედ შუამავალი ღირსეულ
თემად დადგენისა. დღესაც ისევე გვჭირდება ის ფასეულობები, როგორც მაშინ.
ყოვლად სანდო ღვთის შუამავალო! შენ, შუამავალი იყავი და შენი თემი მოწმედ
დაიყენე. შენ ხომ მზად მყოფთ დაავალე მოწმეობა იმათ მიმართ, ვინც არ ესწრებოდა.
სწორედ ეს ვალდებულება თაობიდან-თაობამდე ჩვენამდე მოაღწია. კარგად ვიცით,
რომ დღეს ჩვენ ვართ მოწმე და ჩვენზე მობარებული შენი ამანათის
შეძლებისდაგვარად უნაკლოდ მომავალ თაობებზე მისაღწევად ვიღწვით. თუმცა ამ
ყველაფრის მიუხედავად მშვენივრად ვუწყით, რომ უამრავი ნაკლი გვაქვს, სიმარჯვე,
სიმამაცე გვაკლია.
შენ არასდროს დაგისახავს მიზნად სახელმწიფოს შექმნა, თუმცა მისითვე შეიქმნა.
შენს მერე კი, უამრავმა მართლმორწმუნე ჰალიფებმა განვლეს…
ჩვენთვის კი, ყველაზე დიდი სახელმწიფო შენს თემად ყოფნა და იმის შემეცნებაა თუ
რაოდენ დიდი პატივია ეს ჩვენთვის. როცა ამიერ ცხოვრებას ემშვიდობებოდი შენი
ბოლო სიტყვა იყო „ილარ რაფიყულ ეღლა“. დიადო ღმერთო! მუჰამმედ შუამავალის
გვერდით დაგვიმკვიდრე სამარადისო სასუფეველი.
Comment here